Предмет: Қазақ тiлi, автор: viktorya944

Предложение с болымсыздык демеулік шылау

Ответы

Автор ответа: Smbdy
10
Жазасын өтемек түгіл , шындықты да мойындамады.  
Сабаққа бармақ тұрмақ , төсектен тұра алмай жатырмын. Сойдет? 

Похожие вопросы
Предмет: Русский язык, автор: Вася200511
Предмет: Русский язык, автор: ZOGA222
Помогите написать сжатое изложение максимум на 120 слов. по этому тексту:Родину, как и родителей, не выбирают, она даётся нам вместе с рождением и впитывается с детством. Для каждого из нас это центр Земли, независимо от того, большой ли это город или маленький посёлок где-нибудь в тундре. С годами, становясь взрослей и обживая свою судьбу, мы присоединяем к этому центру всё новые и новые края, можем сменить место жительства и переехать в провинцию; как ни парадоксально, «провинцией» в этом случае способен оказаться и большой город, но центр по-прежнему там, на нашей «малой» родине. Её сменить нельзя.
Малая родина даёт нам гораздо больше, чем мы в состоянии осознать. Человеческие наши качества, вынесенные из детства и юности, надо делить пополам: половина от родителей и половина от взрастившей нас земли. Она способна исправить ошибки родительского воспитания. Первые и самые прочные представления о добре и зле, о красоте и уродстве мы выносим из неё и всю жизнь затем соотносим с этими изначальными образами и понятиями. Природа родного края отчеканивается в наших душах навеки.
Черты «малой» родины и дух её, хоть в городе она, хоть в деревне, в творчестве писателя заметны всегда. Потому что «малая» родина — это не только природа в деревне и история в городе, но ещё и человеческие взаимоотношения, уклад жизни и традиции живущих. Это и язык, и вера, и определённые склонности, вынесенные из самой земли вместе с её солью. Это «родимые» пятна каждого человека, а у писателя они видны в особенности...
Предмет: Қазақ тiлi, автор: aasik2300
Мәтінді оқи отырып, хабарлы сөйлемді сұраулы сөйлмге айналдрыңдар.

Дархан үшінші рет еңкеңдеп есік алдына шыққанда шілде-
нің жиырмасында қорғалап қалған ай кетіп, қазан түбіндегі тоң
майдай еріп, жаңа ғана оқшаулана берген. Әлде біреу ұрлап
әкеткендей. Кеңгір жаққа жалт қарап еді, пұшырайған мола әне. . .
орнында екен. Енді-енді ғана сүттене бастаған әлсіз нұрға қаз-
қалпында жатыр. Қара барқын дүние алакөлеңкеге ұласып, ат
төбеліндей ғана разъездің жиырма шақты үйі алашұбарланып,
жұмсақ мұңға оранған күйі жусайды. Түн баласында мынау
тоқал тамдардың қотыр-қотыр қабырғасы, әр үйдің күресінде
ыбылысып жатар қоқыр-соқыр, әр үйдің іргесінде керіскендей
қып қалап тастаған бұл ауылдың «жасауы» текше-текше қи,
бәрі-бәрі жым-жылас, шабдар сәуленің қорасаны секілді, тек
пошымы ғана сүлделенеді. Дарханның көзіне Құланды разъезі
бұрынғыдан әлдеқайда сұлу, көркем көрінеді. Қырық-елу жыл
өзгермеген, өскелең тартпаған ауылдың ендігі тірлігі тұманды,
ертеңі көкмұнар сықылданатын. Қалбағалай шөлі, қасқалдақты
көлі бар ұлан-ғайыр сахараның дәл ортасында озып та кетпей,
қалып та қоймай қойторы тірлік кешіп жатқан Құланды
әлемдегі бар жаңалық, жақсылық атаулыны арқалап тасыр
күре жолдың үстінде отырса да, оқта-текте елегізіп, әлдекімді
күткендей елеңдеп, ішқұса күйде жалғызсырары да бар еді. Кей
күндері Дархан дәл қазіргідей қашаға сүйеніп, оңаша ойдың
күзетінде тұрғанда «осы шойын жолдың тамыршысындай
шағын ауыл – Құланды төрткүл дүниедегі толайым жақсылық
пен жамандықтан құралақан қалып, дүбәрә тірлік кешіп жатқан
жоқ па? » – деген азғырынды пиғылға барынқырайтын.