Question

Эссе бір күнім басқаша жазындаршы ​

Answer 1

Менің бір күндік өмірім
Менің бір күндік өмірім! Ия, өте қызықты да өзекті тақырып. Әрине, әр күн әрқилы, түрлі-түрлі қызықтарымен өтеді. Өмір сонысымен қызықты емеспе өзі? Дегенмен де, мен сіздерге бір күндік өмірімді баяндап берейін.
Мен негізі Қызылорда қаласынын тумасымын. Биылғы жылы сәті түсіп, бағым жанып, Алматы қаласына оқуға түстім. Сөйтіп, Алматы студенттерінің қатарына қосылдым.
Мен қазір ағамның үйінде тұрамын.Яғни, нақтырақ айтатын болсам, Шаңырақ-2 ықшам ауданында. Ал менің оқу орным Төле би Байзақов көшесінде. Ол жақа мен тұратын мекеннен тікелей тек ғана бір автобус барады. Жол ұзақ. Сол себепті, мен таңертең 6:00 де тұрамын. Жуынып-шайынып алып, шай ішіп кішкене жүрек жалғап аламын. Сонан соң киініп, аялдамаға барып автобус күтемін. Бір қызығы бұл автобусты мен ауылымнан әкем мен анам келетіндей асыға күтемін. Себебі, осы автобустың келуі мұң десемде болады. Автобус келеді. Мен елдермен жағаласып жүріп әйтеуір мінемін. Ал, енді автобусқа мінесің. Қарасаң ішінде студенттер мен қатар ата-әжелерімізде бар. Студенттер мақұл олар мен секілді сабаққа бара жатыр. Ал, ата-әжелеріміз ше? Таңғы сағат 7:00 де қайда барады екен? Жарайды ары-қарай жалғастырайын. Содан университетке келемін. Сабақ басталады. Бәріміз сабақтың қызығыменен уақыттың қалай өткенін байқамай да қалыппыз. Әрбіріміз үйге қайту үшін аялдамаға келіп,өз автобусымызды күттік. Менің автобусым келді. Мен достарыммен қоштасып, автобусқа мініп кеттім.
Жолдамыз. Менің жан-жағымда қаншама адамдар тұр. Соның ішінде, санын жылтыратқан, аяғында биік аяқ киімі бар, аузында сағызы, құлағында құлаққабы бар шашын жайған бір бойжеткенге көзім түсіп қалды. Неге екені белгісіз сол сұлу қызға қарным ашты. Жарайды бұл қала ғой дедім де, тұра бердім. Автобус келесі аялдамаға тоқтады.Жолаушылар түсіп жатыр. Сол кезде жаңағы менің көзім түскен қыз түсіп бара жатып құлап қалмасы барма? Сол мезетте санында тұрған юбкасы одан сайын ашылып денесі көрініп қалды. Іштегі барлық адамдардың көзі сол бойжеткеннің ашылған денесінде. Әркім әрқалай сөз қылып жатыр. Балдар тіпті мәз болып қарап тұрып: «Осы қыздарды түсінбеймін? Биік аяқ киім кие алмаса неге киеді екен, а? Жоқ биік кимесе оған сен кие алмайсың деп күле ме екен? Қарашы енді, құр босқа өзі қандай жағдайда қалды?»- дей салмасы барма? Ішімнен ыңғайсыздана қала бердім де, келесі өзімнің аялдамамнан түсіп, үйге қарай беттедім.
Үйге келдім іні-сіңілілерім алдымнан тәте-тәте деп жүгіре шығып, бірінен соң бірі құшақтап, бетімнен сүйіп жатыр. Соларды құшақтай алып, менде ішке кірдім. Киім ауыстырып, балаларменен бірге тамақтанып, үйді реттестіріп, сырқа серуендеуге шықтық. Сонан соң кешкі ас іштік. Болғаннан кейін әркім өз жұмысына кірісті. Әжем теледидар қарап, үлкен ағам газеттер ақтарып, мен және бауырларым бәріміз сабаққа кірісіп кеттік. Сабақ оқып бітемін дегенше сағат 12:00 болып қалғанын байқамай да қалыппыз. Енді бәріміз өз бөлмелерімізге тарап, ұйықтаймыз. Міне, менің бір күндік өмірім осылай өтті.