Предмет: Другие предметы, автор: nurajgaribova

Эссе Моя деревня-золотая колубель
НА КАЗАХСКОМ!!!
СПРОЧНОООО
ДАЮ 100 БАЛЛОВ​

Приложения:

Ответы

Автор ответа: mishayanchenco1020
1

Ответ: Мен жайлау өмір сүретін жерде жатамын, құрлықтың қаруы менің көркемдіктерімді ұсынады және әр солтүстік күні спокойдылық және ынтымақтылық алдырады. Менің жайлау - бұл тек жатып отыру жері емес, мен осы жерде тәуелді өсіп бардым, өмір сүруді үйрендім және әлемді танымдым.

Жайлауда ұлы қала жылжуыңыздың шайқасы жоқ, күні шағылдан кешейге асып, таңда тым жетек тұрады. Көбіректағы күн батуда, жаулаптыру үшін себепті: құс пісуі, ағаштың шауы, жануарлардың жын-шыры жоқсыз салуы симфония жасайды, ол жүзеге берілетін еді.

Жайлау жатып отыр жоласымызды танымайды, және бұл бізге қоғамдық көмектесуді алатын атмосфераны жасайды. Жергіліктілер жақындарымызды танысады, жылы жол жаратады және кедергі және шынайы қайтару уақытында бір-біріне көмек етуге дайын. Бізді біріктіру және біреу құқықтарына қатысу арқылы бізге тек құқықтылықты ұсынатын не басқа бір несіге төсек, арнайы қарағанды етеді.

Бірақ менің жайлаудың ең үлкен қолы - бұл табиғат. Жасыл аулаулар, арқа сосы және жазғы жайлаулар - бұл біздің өміріміздің мүмкіндіктері. Біз оларды бағалап, оларды сақтап қоламыз, себебі олар бізге тамақ және таза ауа береді. Жаулаптыру күнін көріну кезінде, кешеге кірер кезде, мен осы құрылтылдайтын арманды азайтуымды сезінемін.

Менің жайлауым - бұл өмірдің жәй бахыттылығын қанағаттандыру және қоғам және табиғаттың маңыздылығын түсіну жері. Ол мені үшін демалу және көңілді қосу үшін қайта келетін жер болады.

Похожие вопросы
Предмет: Русский язык, автор: Ruben7700
Срочно!!! Пожалуйста!!! Найти слова с проверяемой гласной в корне
(1)На холсте был яркий прощальный день конца октября. (2)Белое солнце стояло низко, сквозило между стволами дальних берёз, которые на косогоре против солнца казались чёрными. (3)Дул ветер и оголял заброшенный монастырский сад. (4)Галубое, совсем летнее небо с летними облаками сияло над махающими верхушками деревьев, над разрушенной каменной стеной, освещённой сбоку. (5)Одинокое, упавшее в траву яблоко лежало возле стены, еле видимое сквозь облепившие его листья. (6)Да, он был совершенно один в окрестностях того монастыря, и был тогда Солнечный, сухой, просторный день. (7)Густо шумели, переливались золотом оставшейся листвы старые клёны, мела багряная метель по заросшим дорожкам сада. (8) Всё было прозрачно, свежо, прощально. (9)Почему прощально? (10)Почему после пятидесяти лет, особенно в яркие, сухие, звонкие дни осени, он не мог уйти от чувства, что и с ним скоро случится то, что случилось с миллионами людей, точно так же, как он, ходивших по тропинкам вблизи других стен? (11)Может быть, красота осознаётся только в роковой и робкий момент её зарождения и перед её неизбежным исчезновением, увяданием, на грани конца и начала, на краю пропасти? (12)Ничего нет недолговечней красоты, но как непереносимо ужасно то, что в каждом зарождении прекрасного есть его конец, его смерть. (13) День умирает в вечере, молодость - в старости, любовь в охлаждении и равнодушии.