Предмет: Русский язык, автор: adw29

-Озаглавьте текст и составьте план.
-Запишите краткое изложение по составленному плану.
Среди пингвинов есть и драчуны. Однажды один пингвин бежал мимо нашей палатки и налетел на пустой бидон. Бидон зазвенел. Пингвин обратно вернулся и опять налетел. Бидон звенит. Пингвин с криком на него налетает и бьёт крыльями. Я пингвина оттаскиваю от бидона, а он мне руки клюёт1, злится.

За камнями жил пингвин-забияка. Он меня всегда поджидал и набрасывался. Вцепится клювом в сапог и клюёт, бьёт крыльями.

Когда я ходил за водой, брал с собой половник. Как забияка налетит — я его половником. Он очень половника боялся.

Ответы

Автор ответа: yartsevilay
0

Ответ:

можно так озаглавить:

"Пингвины-драчуны"

Объяснение:

Автор ответа: miiiisssshhhh
0
Слсдслссдсдмдпрлдкодундунлуньцеьуеоунлунлундугднудундцндцедцндунл
Похожие вопросы
Предмет: Беларуская мова, автор: Аноним
перевод на русский
А жыў там адзін чалавек. З выгляду так сабе
— недалужны, затое на язык бойкі: за словам у
кішэнь не лезе. Імя ён меў Сцяпан, але ўсе звалі яго
проста Сцёпка. Малы, бач, ён быў ростам і шчуплы.
Дачуўся Сцёпка, што аканом шукае пасланца
да пана, прыйшоў да яго і кажа:
— Пашліце мяне — я ўмею з панам гаварыць.
Рад аканом, ледзь не цалуе Сцёпку. Даў ён
яму хлеба, сала, цэлую жменю медзякоў і выправіў
у дарогу.
Ідзе Сцёпка, медзякамі пазвоньвае, ніводнай
карчмы не мінае.
Доўга ішоў ён ці коратка, прыходзіць нарэшце
ў новы маёнтак. Хацеў Сцёпка проста ў панскі дом
ісці, ды лёкай спыніў:
— Ты чаго тут, валацуга, цягаешся! I нацкаваў
на яго сабак.
Сцёпка дастаў з торбачкі кавалак хлеба, кінуў
сабакам. Тыя і перасталі брахаць. Тады Сцёпка
зноў падышоў да ганка.
— Што табе трэба? — крычыць лёкай.— Тут
сам пан жыве!
Сцёпка пакланіўся лёкаю і кажа:
— А мой паночку, а мой даражэнькі, вось жа
мне і патрэбен гэты сам пан. Я прыйшоў да яго са
старога маёнтка.
Лёкай памякчэў.
— Добра,— кажа,— я далажу пану пра цябе. Але
скажы ж ты мне, адкуль ты ведаеш, што і я — пан?
— Гм,— хітра кашлянуў Сцёпка,— бачу: ты пан
не пан, а так сабе паўпанак, бо ў цябе лоб нізкі, нос
слізкі, от і відаць, што лізаў панскія міскі.
Узлаваўся лёкай, схапіў Сцёпку за каўнер ды
давай тузаць. Убачыў гэта пан з акна і паклікаў
лёкая да сябе.
— Які там хлоп? — пытаецца пан у лёкая.
— Ды валацуга нейкі са старога панскага
маёнтка,— адказаў лёкай і нізка пакланіўся пану.
Пан успомніў, што даўно не быў у старым
маёнтку.
— Пакліч яго сюды,— загадаў ён лёкаю. Пабег
лёкай клікаць Сцёпку, а той дастаў капшук, набіў
люльку тытунём ды пачаў агонь крэсіць. Выкрасіў
агню, закурыў люлечку. Курыць ды паплёўвае на
чысты панскі ганак.
— Ідзі ў пакоі, цябе пан кліча! — крычыць яму
лёкай.
— Не трасца пана трасе, пачакае,— адказвае
Сцёпка і пакурвае сабе люлечку.
— Ды хутчэй жа ты! — злуецца лёкай.—.. А то
пан цябе розгамі засячэ...
— Не засячэ! Вось дакуру люльку, тады і
пайду.
Чакаў, чакаў пан Сцёпку, не дачакаўся. Кліча
зноў лёкая:
— Чаму хлоп не ідзе?
— Люльку, пане, курыць.
Пан узлаваўся:
— Гані яго сюды!