Мен Алаштын баласы эссе 100 сөз
Ответы
Объяснение:
көрінеді. Аяғындағы етегі де қыс күніне орай жылы астармен тігілгендігі көрініп тұр. Мұхтар өзінің киген киіміне таңдана қарап қалғанына орай Қазы әзілін де араластыра сөз бастады:
– Алаштың милициясына жазылсаң, саған да осындай киімдер беріледі. Үлгісін ұнатамысың? Бұл әлі талай сыннан өтеді. Кем-кетігін жүре түзетпек болып жатыр.
Қазы қоңырқай жүзді, биік маңдайлы келген ажарлы жігіт болатын. Кең иықты, түзу денелі бойшаңдығына орай киген киімдері де тұлғасынан жарасымдылық тауып, еңселендіреді.
– Біз өзіңді бәріміздің ортамыздан Алаш милициясына бастық болуға жарайды деп жіберген болатынбыз,- деген Мұхтар, – Солай емес пе, Қаныш? – деді. Жай сөйлейтін жарқын жүзді ажарынан зор байсалдылық танытатын Қаныш:
– Бәріміз бірдей милицияға жазылып кетсек, басқадай елімізге қажетті мамандықтар жайы ойсырап қалмай ма? – деп қойды.
– Қаныш дұрыс айтады. Ел болсақ, бәрі де керек қой, – деп орындыққа жайланып тізесін бүккен Қазы баяу ғана сөйлеп отырды:
– «Алаштың» Семейдегі басшыларының неліктен маған ықыластарының түскенін білмеймін. Туған еліңді қорғау үшін «Алаштың» өз милициясын құруымыз қажет. Сол милицияның бастығына өзіңді қолайлап отырмыз,- деп ақсақалымыз Шәкәрім қажы және қаладағы ақсақалдарымыз Қаражан мен Жақия да салмақ салды Қаражан бай мені өзіңнен де сұрапты ғой.
– Сұраған,- деді Мұхтар. -Біздің семинаристердің арасында жинақы өжеттік, басқаларға өзін тыңдата алу жағынан да сенің жөн-жосығың бөлек.
– Бұл жұмысқа өзім тіленіп бармағаным сендердің екеулеріңе де мәлім,- деді Қазы. – Орынбордағы Әлиханның да сәлемін Жүсіпбек пен Міржақыптан естідім. Көптің тілегін аяққа таптан кетсем, жолым бола қоя ма? Семинарияның ендігі қалған бір жылын кейінірек жалғастырармын деп ойладым. Туған елімнен қасиетті нем бар? Дүниеге халқым үшін келген перзенті емеспін бе? Ендеше көптің тілегінен өзімді алып қашуым жөн емес деп ақыры көнуіме тура келді.
– Бәрін де түсінеміз,- деген Мұхтардың сөзін Қаныш та қостай түсті.
– Еліміздің жақсылыққа жетуін тілегеннен басқа бізде не мақсат болушы еді. Жолың болсын.
Қазы Жүсіпбек, Қанышпен семинарияның үшінші класында бірге оқитын.
Жолдастарының әлгі жылы лебіздеріне рақмет айтқан ишаратын жасай отырды да әлден соң Мұхтарға бұрылды:
– Еліңде болып қайтқаныңды Жүсіпбектен естігенмін. Абай аға, Әйгерімнің қайсымызға жаттығы бар? Әрине, бәрімізден де өзіңе туған анаңдай жақын екені рас. Саған амандасу ойымда болғанмен келуге уақыт таба алғам жоқ.
Қарусыз милиционер жігіттерді салт атпен жүргізіп үйретемін. Әскерлік ойындардың әртүрлері бар ғой. Кейде жаяу жүгіртіп шынықтыруды да көздеймін.
Ол жолдастарына кезек бұрыла түсіп отырды да, күлімсіреген бойда басын шайқап, ойын жалғастырды:
– Жігіттер күні бойы ойыннан шаршап қалады білем, кешке аттарын күтуді бәрінен де ауыр көреді. Достарым-ау, сендер түгіл ата-бабаларымыз ат үстінде өмірлерін өткізген жоқ па? Ерлерше қару асынып, жауға шапқан апаларымыз да аз болды ма? Ендеше сендер «Ер қанаты – ат» деген халқымыздың өсиетін неге ұмытасыңдар деймін. Дегенмен, еріншектерді де халқымыздың тілек-ниеті тәрбиелеп келе жатыр.
– Уақыт бәрін де үйретеді,- деген Қаныштың сөзін Мұхтар жалғастырды:
– Милициялыққа жазылған жігіттердің бәрінде де елге деген сүйіспеншіліктері ерекше болуға тиісті».
З.Сахариева,
М.Әуезов атындағы педагогикалық колледжі
Қазы Нұрмұхаметұлы атындағы атаулы 103-дәрісхана жетекшісі
(Соңы. Басы сайтта 30 мамырда жарияланды