Предмет: Қазақ тiлi, автор: almaskk05

Менің үлкен аррманым деген тақырыпқа эссе.​

Ответы

Автор ответа: inkarerzankyzy2
0

Ответ:

Армансыз адам – қанатсыз құспен тең. Әр әдамның жан дүниесінде тамыр жайған арманы бар. Ол арман – адаммен бірге өседі, өркендейді. Дәл солай, менің де балалық шағымның үлкен бір арманы бар, ол – журналист болу.

      Бала күндерімнен бастап, ойымдағының бәрін қаламның ұшымен ақ парақ бетіне түсірдім, көп кітап оқыдым. Теледидарда сөйлеп жатқан аға-әпкелерімнен үлгі алып, олардың сөйлеу мәнеріне ғашық болдым.  Есейе келе, бұл арман – алға қойған мақсатыма айналды. 

   Журналист – қарапайым халық пен жоғарғы билік арасындағы көпір секілді. Тек шындықты айтатын, тек шындықты жақтайтын адам ғана журналист бола алады. Ол – сөзге шешен, ұтқыр ойлы, жан дүниесі әсем, кез-келген адаммен сөз табыса алатын, қарапайым, білімді адам.

     Мен де, жоғарғы білім алып, халқыма қызмет еткім келеді. Ащы болса да, шындықты жақтайтын, шындық үшін күресе білетін, өз ісімнің маманы болғым келеді!

     Кім біледі, менің бүгінгі арманым – ертеңгі болашағым болар?! Бүгінгі қиялымдағы ойым – ертеңгі күнімнің еңбекпен тауып жейтін азығым болар?! Мен бұл арманымды міндетті түрде орындаймын!

Похожие вопросы
Предмет: Английский язык, автор: NesA8sadbilockanova
Переведите пожалуйста:

The last tourists left Trafalgar Square in the centre of London and went to their hotels with their families.

The Square was empty1. The pigeons flew to nearby windows for the night and the monument with Lord Admiral Nelson on the top, stood alone2. The four bronze lions that sat on the monument, protecting Lord Nelson, were now alone. There were no children who climbed over them. There were no tourists who took numerous photos. It was silent.

“Have they all gone?” asked Albert.

Susan looked around, “Nobody.”

“Here too,” said Beatrice.

“Then let’s go and have some fun!” called Edward. The four lions came to life3, as they did every night at this time. They stretched their paws4. It was quite difficult to sit in the same position all day long.

“I’ve got an idea about what we can do tonight!” said Beatrice. She was the naughty one of the group. “You know those guards down at Buckingham Palace? They have to stay still. Let’s go there and get one of the guards to move. I’ve thought of a good way to scare5 them.”

“Great!” said Edward.

The four bronze lions ran down the Mall, which is the name of the street leading from Trafalgar Square to Buckingham Palace.
Susan wasn’t quite as naughty as the others. As she went through St James Park, she tried to avoid walking on the flowers. Albert and Edward didn’t care what they walked on.

Soon the lions were in front of Buckingham Palace and they jumped over the high fence6.

“Come on, we’ll have to be really quiet if we want to scare the guards,” said Beatrice.

The lions went towards the guard’s box, which is very close to the palace wall. They saw the guard, who was starding stiff as a board7.

Beatrice ran as fast as she could past the guard. He didn’t move a muscle. She ran back, but this time much closer to him. But the guard was fixed8.

Albert jumped and landed in front of the guard. The lion was much bigger than the guard but there was no reaction from the man. Albert took a deep breath and roared. The guard still didn’t move but the palace lights came on and soon royal guards ran out of the palace.

The four lions ran away and jumped over the fence. They hid behind the Victoria monument and watched. The guards looked all over the grounds, under every bush and behind every tree. There was nobody at the Palace.

The lions ran back through St James Park towards Parliament and Big Ben.