Предмет: Литература, автор: shaqulllie

Помогите написать сочинение по литературе.
Какие чувства вы испытываете, читая роман "Гроза".

Ответы

Автор ответа: Риночи
0
  Пьесу А. Н. Островского “Гроза”, написанную в 1859 году, рассматривают в русской литературе как социально-бытовую драму и как трагедию. Некоторые критики ввели даже понятие, объединяющее эти два жанра, - бытовая трагедия.
  В романе главная героиня Катерина страдает от упреков Кабанихи,которая любит всё и вся контролировать. Так же попытки заступиться за своего "хорошего" муженька, выходит,что во всем виновата Катерина. 
  Нету ей понимания и свободы. После выхода замуж, ее образ жизни больше походит "на птичку в клетке". Именно такая ее позиция трогает душу. Все мы хотим быть свободными. 
   Мужа она своего не любила,только жалела. Настоящая ее любовь была к Борису. Но Катерина была слишком чистым и честным человеком на фоне "темного царства", не умела лгать,что привело к признанию. Борис не собирался ее забирать с собой, оставаться Катерина в семье Тихона не могла, как и уехать домой, в монастырь с грехами не уйдешь. Был только один выход-спрыгнуть с обрыва. 
    Одобрить ее выбор,значит признать самоубийство,как выход проблем. Но если рассмотреть ситуацию,другого выбора не было. Поэтому мы чувствуем сострадание, сочувствие,грусть и жалость к Катрине. Несправедливость и жестокость в обществе заставляет задуматься к чему это доводит людей. 
   Не понимание,неодобрение действий, "контроль каждого шага", одни претензии- часто встречаемая ситуация на данный момент. Эта проблема с обществом до сих пор не иссякла. Роман Островского "Гроза" несет глубокие чувства, а так же есть о чем задуматься и что взять на заметку. Учить быть внимательным к другим и чуточку снисходительным. 
    Мне понравилось данное произведение. Оно трогает за душу. Мне было интересно развитие событий. Сюжет затягивал и держал в напряжение. Хоть конец грустный, но справедливый. 
Похожие вопросы
Предмет: Қазақ тiлi, автор: Аноним
Менің атым - Тәуелсіздік метафора эпитет тауып ал

Алып қорғанның құлағанын көрдім,

Небәрі алты жасымда,

Алып тұлғалар жылағанын көрдім,

Бастарын сүйеп ғасырға.

Алып таулардың шайқалғанын көрдім,

Алты жасымда соны ұқтым:

Алып сөздерді айта алғанын көрдім,

Кіп-кішкентай халықтың.

Алып кітаптар торыққанын көрдім,

Сол сәтте-ақ одан безінгем,

Алып ойлардың қорыққанын көрдім,

Ең бір нәзік сезімнен.

Алып сағаттар тоқтағанын көрдім,

Өлшенді уақыт жаңадан,

Алып жүректер ақталарын көрдім,

Алты-ақ жасар баладан.

Алып құрлықтар теңселгенін көрдім,

Темір бұғаулар тозғасын,

Алып заңдардың кемсеңдеуін көрдім –

Империяның көз жасын!

Алып мұхиттар толқығанын көрдім,

Бір тамшы суға байланып,

Алып тәждердің балқығанын көрдім,

Елтаңбаларға айналып.

Алып мүсіндер қирағанын көрдім,

Сұлаған жаудай жебеден,

Алып саналар жиналарын көрдім,

Тұрғызу үшін жаңа әлем!

Құрыштардың да шірігенін көрдім,

Сен боса, болат, тас егіл!

Темір шымылдық түрілерін көрдім,

Сахнаға шықты жас өмір!

Алты жасымда!

Жылаған жоқпын, сұраған жоқпын анамнан,

Сол күні жаңа әнұран айтып оралған,

Сол түні неге ұйықтамай маған бір аңыз айтып шыққанын

Ұл жайлы Күннен жаралған.

Түсінбесем де тыңдаймын,

Онсыз да оны жесірлік салған жасытқан еді мұң-қайғы.

Көзінің жасы сөйлеген түнді ұқпасам да,

Аңыз ұнаған

Жаралған Күннен Ұл жайлы!

Деген де шығар «бодандық жайлы білмесін»:

Сен түсін, дәуір, сонау бір қанды жыл кешір!

Тарихтан дәріс оқитын менің анашым орта мектепте

Ұлына бірақ айтпапты кісен, құлдық пен түрме бүргесін.

Ерлікті айтқан, үйретпеді ол ездікті,

Ұстатқан қалам, ұстатпады ол кездікті,

«Құлыным, сенің тарихың басқа» деген тек,

Көп сөйлеген жоқ. Сөз бітті.

Ал бүгін, енді,

Тарихты өзім білемін,

Жолдарды сезем жонарқамменен мыңжылдар өткен ұлы елім.

Ұлылық жайлы ойлайды басқа,

Жап-жас шақ

Ұлы қорғандардың күйреуін көрген жүрегім –

Алты-ақ жасында ақырын көрген алыптың!

…Тәуелсіздік ше?

Ол – менің тегім, ұлдарыма оны дарыттым.

Тәуелсіздік – мен, ол – менің асқақ аңызым,

Болмысы ол ұлдың өзіңнен туған, Жарық Күн!!!

Артқа

Алға


дам все баллы​