Предмет: Литература, автор: s09t23

Белый пудель сочинение

Ответы

Автор ответа: Дашуха228
0
Я прочитал рассказ Куприна «Белый Пудель». Этот рассказ о происшествии с Серёжей, Арто и стариком.
Серёжа был мальчиком двенадцати лет. Он был одет в старую одежду, ходил босиком, был среднего роста. Серёжа был любопытным и очень чувствительным.
У Серёжи был друг - собака Арто. И утром его украл дворник для богатой барыни. Серёжа мог бы помешать дворнику, но он так устал, что сон одолел его.
Когда они проснулись, был вечер. Дедушка не хотел верить, что собаку украл дворник.
А когда поверил, то пытался успокоить Серёжу, говоря, что собака вернётся, хотя и знал, что это невозможно. Серёжа не мог мириться с кражей собаки. Ночью, когда было темно, он попытаться вернуть себе собаку, идя на риск. Попытка ему удалась: он спас собаку, несмотря на то, что ему было очень страшно.
Сережа спас Арто, потому, что очень любил своего пса и относился к нему как к другу.
Похожие вопросы
Предмет: Қазақ тiлi, автор: 132078
Қазақ тілі бжб

Тапсырма

ЖЖ.

Берілген мәтінге сәйкес кіріспе, негізгі және қорытынды бөлімдерді қамтитын қарапайым жоспар құрыңыз.

- Фамилиям – Қадыров. Бір кезде “Қадырұлы” деп те жазып жүрдім. Бірақ жұрттың бәрі “ов” болып жатқанда, менің олардан алабөтен жырылып шыққаным жарамас дедім де, “Қадыровқа” қайтып келдім. Қадыр – менің әкем. Мен әкемнің қандай адам екенін де білмеймін. Өйткені ол майданға аттанғанда мен екі жастамын. Екі жасар бала не біледі, не түсінеді? Сол кеткеннен абзал әкем мол кетті, оралмады... Сөйтіп, мен сендерге өзімнің аты-жөнімді айттым. Ал көркем шығармада кейіпкердің кім екені аталып қана қоймай, сырт бейнесі қоса сипатталатын дәстүр бар ғой. Енді соған көшейін. Тоқтаңыз, бұл үшін әуелі өзімді-өзім айнадан байыптап қарап алайын... Мынау, міне, мұрын. Әжем кейде менің атымды атамай “Тампышнеме” дейді. Оның айтқаны ып-рас екен ғой. Екі танауыма екі саусағым еркін сый- ып кетеді, қосауыз мылтықтың аузындай үңірейіп тұр. Екі шекемнің шығыңқылығы болмаса, басым қарбыз тәрізді доп-домалақ, тап-тақыр. Шашымды Әбубәкір шал кеше ғана ұстарамен сыпырып алып тастаған. Ох, менің шашым! Қаттылығы, қайраттылығы шошқаның қылшығынан бір кем емес. Осы ауылда оны алуға жарайтын бір ғана ұстара бар – ол Әбубәкірдікі. Оның өзі де алғаш салған бетте тұтқырланып жүрмей қояды. Шашымды әр алған сайын Әбубәкір мені бірінші рет кездестірген адамдай таңғалып бітеді. – Япыр-ай, мұндай да шаш біте береді екен- ау! Мынау шаш емес, тікенек қой. Тікенек. Мінезіңнің шатақтығы осыдан-ақ көрініп тұр. Сипатталмаған енді нем қалды? Қаралығымды әуел баста-ақ айтқанмын. Сол жақ құлағымның астына таман бір түйір қалым бар.

Бәтшағардың бітпейтін жерге бітуін қарашы. Одан да бетімнің ұшына таман бол- сашы. Сонда әдемірек көрінер ме едім. Ал бойымды біреулер орта бойлы дейді. Әжем болса, әкем тәрізді сұңғақ боласың дейді. Кімдікі рас екенін құдайым білсін. Өткен күзде мектепте дәрігер қарап өлшегенде, бір жүз отыз тоғыз сантиметр шыққан едім. Шашым болғанда, жүз қырық шығуы сөзсіз еді. Тақырбас жүргеннің осындай за- лалы да бар. Жасым он екіде. Бесінші класты бітіріп отырмын. ________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________​
Предмет: Алгебра, автор: inoskehasibira50